Staan voor je waarde.

Sta jij voor je eigen waarde?

Kindercoaching en geld

“Ik ben geen kindercoach geworden om (veel) geld te verdienen.”

Een uitspraak van een collega die ik van de week las tijdens ons chat gesprek. Ze berichtte mij op Facebook om te zeggen dat ze het zo knap vond dat ik mijn vaste baan in het onderwijs 2 jaar geleden heb opgezegd (dat had iets meer haken en ogen met ziektewet en dergelijken, zie mijn eerdere blogs). Super lief van haar! Haar opmerking zette mij aan het denken…..

De start van PINK

Toen ik drie jaar geleden startte met PINK, werkte ik “uurtje factuurtje.” Mijn uurtarief was 50 euro. Dit dankzij een heel lieve loopbaancoach (Ellen Sinke) die ik toegewezen kreeg in mijn tweedespoortraject. Zij zei al snel: “Anne met een lager tarief doe je jezelf écht tekort! Je hebt al zoveel ervaring vanuit het onderwijs, en je levert zoveel waarde.” Het punt was/is: Mijn hart ligt bij kinderen en ik zou dit werk gratis doen! Gelukkig zag iemand mijn potentie, in dit geval een loopbaancoach. Ik merkte al snel dat ik ontzettend veel onbetaald aan het werk was: “even” telefonisch overleggen, “even” een mailtje typen of beantwoorden, “even” voorbereiden, “even” evalueren, “even” overleggen met de leerkracht etc. Ik werkte SNOEIhard, want tja, ik deed ALLES voor de kinderen. Op een gegeven moment besloot ik voor telefonisch overleg met ouders ook een bedrag te gaan vragen. Het gevolg: ouders namen weinig tot geen contact meer met me op. Shit! Dat was nou júist niet de bedoeling. Ik wilde vooral betrokkenheid en een nauwe samenwerking met ouders van cliëntjes.

Training

In het eerste jaar van mijn praktijk besloot ik een driedaagse training te volgen rondom het starten en uitbouwen van een praktijk. Ik vertrok drie dagen naar het midden van het land. Daar werd ik goed door elkaar geschud: “Wat is mijn doelgroep eigenlijk? Wat wil ik bieden? Hoe wil ik dat bieden? En vooral: Hoe kijk ik naar geld en wat is mijn waarde?”

De derde dag kwam Lisanne van IKisIK coaching vertellen over haar werkwijze, zij werkte al in trajecten. Wat een weerstand voelde ik opkomen! Dat kon toch niet? Wat een geld! Inmiddels weet ik dat, wanneer ik weerstand voel, ik iets ga doorbreken/leren. En dat heb ik daar ook gedaan. Door het prachtige, liefdevolle succes verhaal van Lisanne, was ik om! Ik ging het roer omgooien en werken met trajecten in mijn praktijk.

Investeringen

De training bleek een goede investering te zijn! En ik deed er meer, ik studeerde me suf, deed allerlei opleidingen zoals: jongerencoach, gezinscoach, cursussen over rouw, verlies, hoog gevoeligheid, scheiding, de theekransjes, business coaching etc. Ook bleef ik materialen aanschaffen; van prentenboeken tot spellen, van handpoppen tot bekers en rietjes. Ik verbouwde mijn zolder en ging met mijn praktijk van een piepklein kamertje naar deze mooie zolder. Inmiddels huur ik een prachtige ruimte in een schoolgebouw naast mijn huis. Ik heb het helemaal opnieuw ingericht. Het is een prachtig roze paleis 😉 Wat veel mensen vergeten, is dat al deze investeringen óók in je tarief zitten.

Kinderarts

Naast al bovenstaande zaken, was er nog iets anders dat ervoor heeft gezorgd dat ik volledig achter mijn visie en werkwijze sta. Tijdens de driedaagse training werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. De docent vertelde ons dat een kinderarts MINDER verdiend dan een gewone arts. Ze zei: “Denk er maar eens over, als het om kinderen gaat wordt het onderbetaald.” En verrek, ze had gelijk: het onderwijs (waar ik zelf uitkwam). Zelfs een docent op een middelbare school of hoge school krijgt meer betaald dan een leerkracht in het basisonderwijs! En dan heb ik het nog niet eens over pedagogisch medewerkers op kinderdagverblijven en peuterspeelzalen. En wat dacht je van onze zorg? Voor ouderen geldt overigens hetzelfde. Dat kan toch niet goed zijn? Onze toekomst; de kinderen, daar willen we niet in investeren en degene die we dankbaar moeten zijn omdat ze ons gevormd hebben, daar geven we niets aan uit. Triest………..

Ons vak

Om mij heen hoor ik veel kindercoaches (terecht) klagen over dat zij en/of ons vak niet serieus worden genomen. Ik kende het gevoel. Inmiddels word ik bijna overal serieus genomen. Ik vind dat wij ZELF de verantwoordelijkheid hebben om ons vak naar een hoger level te tillen. Er zijn ontzettend veel succesverhalen die bewijzen HOE goed kindercoaching kan werken. Geweldig!

Maar wat zegt het dan als jij voor 40 euro het probleem van een kind kunt oplossen? Hoe belangrijk is dit probleem dan? Het is blijkbaar niet veel waard! Hoe serieus neem jij jezelf en hoeveel waarde ken jij jezelf toe als je een cursus geeft van 8x voor 150 euro, terwijl je er máánden energie, tijd, kennis en geld in hebt gestoken?

……………………………..

Waarde

Denk er eens over na……

Voel jij je nu ontzettend aangesproken door dit stuk? Voel je weerstand? Vraag jezelf dan eens af of jij je eigen waarde kent en of je deze doorvoert in je praktijk…

“Daar waar je weerstand voelt, heb je iets te leren.”