The BOLD type….de vloek van hormonen: rauw, puur en zonder filter.

Dit is mijn verhaal. Puur, rauw, zonder filters.

De afgelopen tijd heb ik gebinged… als een malle. Alles op netflix van Firefly lane tot aan de The BOLD type.
Een heerlijke serie over 3 jonge vrouwen met geweldige carrières, relatie problemen en plezier in het leven. Één ding hebben ze gemeen: Ze staan voor what they believe in.
Ik herken mezelf erin…. Ook al ben ik zeker 15 jaar ouder. Vandaag kijk ik de aflevering waarin Kat online gaat, haar kwetsbaarheid toont en een movement creëert rondom de hashtag #bereal. Het inspireerde me direct om dit stuk te schrijven.
Om je een #bereal beeld te geven: dit vindt plaats onder een deken, in badjas, met dagen ongewassen haar en diep doorlopen rode huil ogen.

In februari werd ik 40. Ik had het me anders voorgesteld. Ik schrijf deze uitgebreide blog om openheid te creëren. Tegen mijn klanten zeg ik altijd: “Share the mess not the message.” En ook al zit ik nog redelijk in the mess, ik ga er toch over schrijven. Social media zou meer mogen gaan over ECHTHEID. Ik spreek zoveel coaches die door diepe dalen zijn gegaan: relatie breuken, burn outs, verlies, financiële problemen.. en toch, toch zie ik op instagram alleen maar gepolijste stories, foto’s en verhalen. Soms een klein glimpje van de rauwe, ongecensureerde realiteit.

So here we go!

Dit is mijn verhaal. Puur, rauw, zonder filters. Dit is mijn verhaal over paniek, verlatingsangst en de vervroegde overgang….

Om dit verhaal te beginnen moet ik beginnen bij de zomer van 2019: ik leerde M. kennen. He rocked my world. De term “tot over mijn oren verliefd” kreeg een geheel nieuwe betekenis. Ik schreef er toen al over, hoe spannend ik het vond om met hem “the big leap” te nemen. Ik dacht dat ik eerder liefde had gekend. Boy was I wrong. Nooit eerder hield ik zoveel van iemand als van M. Waar ik tot nu toe niet echt geloofde in “soulmates” was ik nu overtuigd: this was it.

Vorig jaar maart, toen alle ellende rondom C begon, begon mijn gedrag langzaam te veranderen. Heel subtiel. Ik werd onzekerder, angstig, vroeg meer bevestiging, kreeg nachtmerries, hartkloppingen en ik ging meer zweten. Wat ik heel sterk voelde was dat wat in de wereld gebeurde rondom C NIET klopte en dat voel ik (uiteraard;) nog steeds. Toch kon ik dit en andere privé zaken moeilijk relativeren en naast me neerleggen. Ook voelde ik ineens enorm veel (verlatings)angst. Angst dat M bij me weg zou gaan. Ik maakte hier en daar wel eens een grapje erover maar het werd van kwaad tot erger. Ik raakte in paniek als ik niks hoorde en ging steeds meer controleren. Ook voelde ik ineens angst op gebieden waar ik ze nooit had gevoeld: zoals in mijn bedrijf. Alsof ik harder moest werken, dat ik het alleen niet zou redden, dat er geen nieuwe klanten zouden komen, alsof het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hing, alsof ik ieder moment ten onder kon gaan. Realistisch en statistisch gezien was er NUL reden om me zo te voelen.
Kortom: angst.

Nadat ik in september compleet over de rooie ging om niks, klapte het. Het was voorbij. M was er terecht klaar mee. Na een goed gesprek en een boek dat ik had gelezen over verlatingsangst, zouden we er toch nog voor gaan. Ik dacht: als ik weet waar dit vandaan komt, kan ik het oplossen. Wist ik toen maar wat ik nu wist. Ik wist al die tijd wel dat ik me niet goed voelde. Ik voelde me niet mezelf, alsof mijn lijf en mijn emoties niet van mij waren.

Ik ben altijd een zeer emotioneel type geweest, HSP all the way… Maar dit was niet normaal meer. Ik liep privé tegen verschillende conflicten aan, lag in de clinch met mensen die dichtbij me stonden, zag overal spoken en vertrouwde ineens niemand meer. Verschrikkelijk, ik kan niet anders zeggen. Niet alleen voor mezelf maar vooral voor M en andere mensen om mij heen. Heel eerlijk? Ik dacht dat ik compleet gek geworden was en wilde me laten testen op alles! Had ik een stoornis ofzo??

Sinds maart vorig jaar had ik tussentijdse bloedingen en waren mijn menstruaties onregelmatig. Voor mij één van de redenen om een uitstrijkje te laten maken (echt your body knows , trust it!!!) Nadat uit mijn uitstrijkje PAP3a kwam en er verder gelukkig geen ingreep hoefde plaats te vinden, gaf mijn gynaecoloog me een hormoon medicijn om mijn menstruatie te reseten. En dat reseten bleek in de praktijk eigenlijk: super heftig menstrueren en twee weken ziek zijn. Joepie. Ik wachtte op mijn volgende menstruatie, die bleef uit. De volgende ook en de volgende ook. Ik deed twee zwangerschapstesten: negatief (de kans dat ik zwanger zou zijn was ongeveer 0,1 % met mijn 1 eierstok en geen eileiders: lees hierover mijn eerste twee blogs). En ook al ben ik al jaren oké met mijn kinderwens die niet vervuld is, deed het ineens immens veel pijn. Een half jaar werd ik niet ongesteld.

Afgelopen januari ging ik wéér naar de gynaecoloog omdat het me niet lekker zat. Ze vonden een cyste op mijn eierstok maar dat was niet alles: Ik was in de vervroegde overgang. Daarom bleef mijn menstruatie zolang uit. Ik vertelde mijn gynaecoloog over mijn out of control emoties, mijn angsten, zweten, pukkels, nachtmerries en mijn relatie die geklapt was. Tot mijn verbazing vertelde hij me dat er ontzettend veel vrouwen een verkeerde diagnose krijgen, bijvoorbeeld: burn out of paniek stoornis, terwijl ze in de overgang zijn zonder dat ze het weten! Ik ben als een gek gaan lezen over de wereld van de overgang en tot mijn schrik herkende ik ALLES: mijn out of control emoties en reacties, mijn enorme angsten, de drang naar controle, paniekaanvallen, zweten, pukkels, menstruaties die uitblijven etc. Niet voor niks noemen ze de overgang: “De omgekeerde puberteit.”

Op dit moment houd ik een soort sabbatical om alles op een rij te zetten en te verwerken. Volgens de HA heb ik, naast een gebroken hart, burn out verschijnselen en zit ik in de vervroegde overgang. Ik slik (hormoon)medicatie en supplementen die de boel hopelijk weer op orde gaan krijgen zodat ik emotioneel weer in balans kom.
Ik focus me op mijn huidige klanten die het super doen en me heel gelukkig maken. Verder ligt de focus op mezelf.
Wat de toekomst gaat brengen weet ik niet… Dat heb ik altijd al heel moeilijk gevonden, maar nu des te meer. Ze zeggen dat liefde alles overwint….
Ik hoop vanuit mijn tenen dat dit zo is…
Dat ik straks weer de krachtigste versie van mijzelf ben: onafhankelijk, in balans, ambitieus, vol vertrouwen en vol zelfliefde.

Lieve vrouw, blijf niet lopen met je (hormonale) klachten. Als je ook maar íets herkent van wat ik hierboven schrijf, laat je hormonen checken. Je bent niet gek ❤️