Becoming me 2: The C*vid show

De C*vid show

Tja ik denk hoe je er ook in staat; we zijn het woord C*vid allemaal zat. Als je me al een tijdje volgt weet je hoe ik erin sta. In het kort: Ik geloof dat dit een gecreëerd virus is en dat “onze” Hugo en Rutte slechts marionetten poppetjes in het geheel zijn. De bedoeling is een social credit system waarin we gecontroleerd worden en steeds minder vrijheid hebben. Het doel is ook uiteraard geld & macht: reken maar uit wat ze verdiend hebben aan de prikken. Ik houd mijn hart vast hoeveel geld de farmaceutisch industrie straks gaat verdienen aan de mensen die geprikt zijn en er chronisch ziek van zijn geworden of onvruchtbaar.

Toen vorig jaar deze “pandemie” uitbrak was ik BANG. Ik wilde dat mijn vader binnen bleef en verwachtte dat mensen dood neer zouden vallen op straat. Dat gebeurde uiteraard niet. Wat wel gebeurde was een hoop gelieg en gekonkel op tv, geknoei met cijfers, een grootse brainwash en hypnose met als doel: verdeling. Zelfs toen ik na een week wist en voelde dit klopt NIET, had ik de neiging om toch afstand te houden van mensen. Echt mijn god, die brainwash werkt! Als je iets maar lang genoeg herhaalt he…… Ik ging me uitspreken, had het gevoel dat ik IETS moest doen: vechten! Vriendschappen die eigenlijk al heel lang niet meer klopten, stopten. En eigenlijk was dat wel een opluchting. Ik wilde niet meer praten over Pietje die gescheiden is en heb je het al gehoord? Miep is echt aangekomen. Fuck dat. Praat met me over het leven, de liefde, relaties, de wereld, spiritualiteit etc.

Ik dook dus in het welbekende rabbit hole. Ik las alles wat los en vast zat en ik volgde bovenal mijn intuïtie. En belangrijker: Ik keek geen tv!! Dat deed ik overigens al 12 jaar niet meer. Mijn wereld stond op zijn kop. Een mega identiteitscrisis volgde, en in combinatie met een flink verstoorde hormoonhuishouding en een vriendje die zich voor me afsloot, trok ik het NIET. Ik besloot te vertrekken naar Ibiza. De afgelopen tijd heb ik nog veel meer achter me gelaten, zelfs familie. Wanneer je continue te horen krijgt dat je niet welkom bent, dat je niet mag zijn wie je bent, is het een keer klaar. Hoe verdrietig ook. Ik ga me niet meer aanpassen. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan.

Fast forward.

Voor het eerst deze kerst zag ik er niet tegenop. Ik had er zin in! We zouden eerste kerst naar een etentje en een feestje gaan met ontzettend mooie en lieve mensen van het eiland.
Tweede kerst zou ik bij twee vriendinnen eten. Het was leuk, het was gezellig! Het was 1 van de leukste kersten! Na kerst voelde ik me niet heel lekker. Ik zat op het terras met een vriendin en zei: “Ik voel me zo shaky en misselijk, ik ga naar huis.” In de groeps app van het kerstfeest zag ik ondertussen dat wel 18 mensen positief waren getest. Ik was een soort opgelucht: Dat is dus duidelijk: Ik heb C*rona. En ik heb het geweten! Koorts, overal pijn, keelpijn, hoesten, niks meer kunnen ruiken en proeven. Aangezien ik NIET getest wil worden (voor mijn geen stok in mijn neus. Ik wacht op de onderzoeken wat dit voor schade met zich mee brengt), was dit perfect. Ik wist nu zeker dat ik het had en was blij met de immuniteit erna. Nee geen herstelbewijs voor mij, al heb ik even getwijfeld… Ik wil NIET mee doen met medische discriminatie.

Ik had al een paar keer gelezen dat C*rona mentaal/spiritueel/emotioneel er erg in kan hakken. Ik vond dat maar een beetje onzin. Het is toch gewoon griep?? Nou ik heb het geweten…… het is dan wel griep maar mentaal vond ik het super zwaar. Winter op Ibiza, koud, alleen in een casita in de middle of nowhere. Gelukkig kwamen de liefste vrienden medicijnen, juice, thermometer, fruit etc brengen. Te lief!!! Op dag 12 dacht ik dat het wel weer ging en ging ik met een goede vriend naar de San Joan market. Ik stond in de rij om mijn favoriete granola te halen bij Raices de Ibiza en op eens hoorde ik een doffe piep in m’n oren, zag zwarte vlekken en ja hoor daar ging ik. Uiteindelijk lag ik naast de kraam met mijn benen omhoog om het bloed weer naar mijn hoofd te laten stromen. Hmmm, ik was nog duidelijk niet oké. Het punt was: Ik durfde niet meer alleen te zijn. Terwijl ik dit schrijf kan ik de paniek op mijn borst weer voelen. Tijdens c*vid had ik het benauwd gehad, veel gehoest en als restje had ik een soort olifant op mijn borst. Mijn hart deed continue zeer. Niet voor niets… soms denk ik dat mijn hart, na een jaar, nog steeds gebroken is….

Ik vertelde al mijn vriendinnen hoe ik me voelde: in paniek, alleen, bang en verdrietig. Iedereen reageerde super lief. Vriendinnen appten, bleven slapen, troostte me. Wat een cadeau. Mijn conditie kwam heel langzaam weer terug. Ik startte weer met yoga en hiken.
Vooral het voelen van mijn lichaam was moeilijk voor me. Alsof er jaren van verdriet uitkwam. Ik appte mijn ex desperately om met hem in contact te komen: geen reactie. Bam. Nog meer paniek en eenzaamheid. Ik twijfelde of ik definitief naar Nederland terug moest gaan. Ik twijfelde aan alles!
Het is gek he, hoe angst werkt… het hele systeem wil terugpakken naar het oude. Alsof het bang is voor de groei die eraan komt…. Alsof het oude gestorven is maar het nieuwe nog niet geboren is.

Ik besloot om tien dagen naar Nederland te gaan en te gaan logeren bij mijn vader…….