Becoming me 3: Laagjes pellen

Ik keek ernaar uit naar Nederland gaan. Om mij heen op Ibiza verklaarde iedereen me voor geK: “Voor wat wil je in godsnaam terug naar het grauwe Nederland waar je toch nergens binnen mag en niet geaccepteerd wordt?”

Ik begreep het. Ik snapte zelf ook niet waarom ik terug wilde. Hoewel…. Ik miste mijn vriendinnen en had net gehoord dat een van mijn beste vriendinnen borstkanker heeft. Dat sloeg in als een bom. Ik zat te ver weg voor mijn gevoel…. Ik wilde er ZIJN.

Maar ik miste ook gewone dingen: een weekendje logeren met een vriendin, naar de kroeg in Middelburg, op het terras zitten, op mijn fietsje boodschappen doen, wandelen over het Zeeuwse strand, mijn huis, mijn bank, mijn bed. Ik heb altijd gezegd: “Ik kan op 2 plekken wonen; in Zeeland en Ibiza.

Ik pakte mijn koffer in met winterkleren en werd door een lieve vriendin naar het vliegveld gebracht. Mijn vader zou me op komen halen.

Voor ik deze blog verder schrijf wil ik een kleine disclaimer geven, namelijk:
Ik houd zielsveel van mijn vader.
Toen mijn moeder ziek was (hersentumor) heeft hij verschrikkelijk goed voor haar gezorgd en hij is NOOIT van haar zijde geweken. Maar zoals ieder ander van ons, zitten er wat haken en ogen aan mijn jeugd.
Zo grapte ik als kindercoach altijd: “Just blame it on the parents!” Want laten we eerlijk zijn… uiteindelijk kunnen we allemaal in therapie toch? 😉

Mijn vader kwam me ophalen van het vliegveld. Toen ik hem zag voelde ik dat ik hem gemist had. Hij stond me op te wachten met zijn plastic spat schermpje voor z’n gezicht (je snapt wat ik daar van vind 😉 Toen ie me zag wilde ie me een kus geven maar zijn schermpje zat vast in zijn gehoorapparaat. Het werd een grappig tafereel. Waarop ik zei: “Ja pap ik heb je tien maanden niet gezien, ik ga je echt even knuffelen hoor!”
Ik pakte hem vast…… en er gebeurde precies niks. Geen knuffel terug…. een SOORT VAN arm om me heen.
En ineens daar BAM staande op Eindhoven Airport werd het me ineens duidelijk waarom ik altijd (emotioneel) afstandelijk mannen koos (ik schreef hiervoor eigenlijk “kies” to be honest, maar ik kon mezelf nog net verbeteren).

Wat er daarna gebeurde was dat ik emotie voelde bij mijn vader (zelf stond ik natuurlijk sowieso op huilen omdat ik blij was hem te zien). Eenmaal in de auto zei ik quasi grappig: “Was je nou net een beetje geëmotioneerd om me te zien pap?” Waarop hij zei: “Nee hoor, hoezo??”

Ik had nog geen half uur mijn voeten op NL bodem en er waren al twee lessen binnen. Mijn hele jeugd heb ik van álles gevoeld en heb ik gehoord dat wat ik voelde niet klopte….
Wow.

De tien dagen bij mijn vader waren heerlijk. Het is een schat op zijn manier! Glaasjes wijn inschenken, eitjes koken, mijn was wassen.
Dit is zijn liefdestaal. Als kind wilde ik niks liever dan verbinden, connectie voelen. En nog steeds. Je kiest je ouders dus ik begrijp dat ik mijn papa heb gekozen. Blijkbaar heb ik die les te leren. Connecten doe je in eerste instantie met jezelf.

Het jaar hier op Ibiza heeft mij veel gebracht. Ik heb ultieme blijdschap gevoeld, ultieme angst en paniek, ultieme eenzaamheid en ultieme verbinding en saamhorigheid.
Het verwerken van mijn vorige relatie is still an on going proces. Hoe sluit je iets af zonder afsluiting?
Ik kwam hier in aanraking met het boek “Attached.” Nooit eerder gaf een boek mij ZO veel inzicht in relaties en hechtingsstijlen. Ik legde de connectie met mijn jeugd (veel ruzie en agressie), met mijn eerste ervaring in de liefde (mijn eerste vriendje), de connectie met de relatie met mijn vader, waar mijn angst en gedrag vandaan kwam.

Hoe ik het zie is er voor alles een tijd. In mijn opleidingen (o.a tot kindercoach, gezinscoach en HSP coach) heb ik veel geleerd over familie patronen, innerlijk kind werk etc. Toch merk ik dat ik de afgelopen twee jaar dieper dan ooit ben gegaan. En blijkbaar was dat nodig. Elke periode van schaduw brengt nieuwe inzichten met zich mee, nieuwe laagjes om af te pellen.

Ik schrijf mijn blogs met terugwerkende kracht. Zo was ik in januari bij mijn vader en is het nu eind februari.
Voor als je me volgde op instagram en Facebook: mijn accounts zijn tijdelijk gedeactiveerd.
Ik blijf hier bloggen.

In mijn blogs neem ik je mee tot het punt van offline gaan en vertel ik je meer over wat ik komende tijd ga doen. It is all connected.

Super leuk als je mee blijft lezen! Reageer ook gerust door me te mailen op: anne@pinkcoaching.nl